Τα συνηθισμένα λάθη των γονιών

Γράφει η Καραγγελή Κυριακή – Μαρία

Δασκάλα -

Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Ειδικής Εκπαίδευσης

Η Αμερικανίδα ψυχολόγος Sherrie Campbell αναφέρει οκτώ μεγάλα λάθη των γονιών που είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν ένα παιδί στην κατάθλιψη, το στρες, τον θυμό, τις τεταμένες οικογενειακές σχέσεις, σε προβλήματα με φίλους, χαμηλή αυτοπεποίθηση και χρόνια συναισθηματικά προβλήματα σε βάθος χρόνου:

1.      Αγνοούμε ή υποτιμάμε τα συναισθήματα του παιδιού μας

Αν το παιδί εκφράζει λύπη, θυμό ή φόβο και εμείς το κοροϊδεύουμε, το γελοιοποιούμε ή το αγνοούμε τότε μειώνουμε αυτό που νιώθει. Του λέμε, ουσιαστικά, ότι αυτό που νιώθει είναι λάθος. Όταν οι γονείς το κάνουν αυτό χάνουν την ευκαιρία να δεθούν με το παιδί και να του δείξουν ότι το στηρίζουν.

2.      Δεν βάζουμε κανόνες και όρια

Τα παιδιά κάνουν αυτό που περιμένουμε από αυτά. Αν αφήνουμε το παιδί να μαντεύει πώς πρέπει να φέρεται σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής, θα προσπαθήσει να βρει τα όρια από μόνο του, με τρόπους συχνά μη επιθυμητούς. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλή αυτοπεποίθηση και προβλήματα συμπεριφοράς.

3.      Κάνουμε το παιδί φίλο μας

Πρέπει να δείχουμε στα παιδιά μας ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας τα προβλήματα και τελικά να τα καταφέρουμε. Οφείλουμε να είμαστε αληθινοί, να έχουμε τα δικά μας αισθήματα και ποτέ να μην τα φορτώνουμε στα παιδιά μας.

4.      Μειώνουμε  τον σύντροφό μας

Αν  μειώνουμε και ακυρώνουμε τον σύντροφό μας, απειλώντας τον ότι θα τον χωρίσουμε, δημιουργούμε μία χρόνια κατάσταση άγχους στο παιδί μας. Αν έχουμε ήδη χωρίσει  τον σύντροφό μας και μιλάμε άσχημα για αυτόν, τότε μεταφέρουμε υποσυνείδητα στο παιδί μας  το μήνυμα ότι ο πρώην σύζυγός μας φταίει για τον χωρισμό. Με τον τρόπο αυτόν το παιδί αποξενωνεται  από τον άλλον γονιό.

5.      Τιμωρούμε την ανεξαρτησία και τον αποχωρισμό

Όταν τιμωρούμε  το παιδί που μεγαλώνει, το κάνουμε να νιώθει ένοχο επειδή έχει φυσιολογικές, αναπτυξιακές ανάγκες και επιθυμίες. Αυτό συχνά  προκαλεί στο παιδί  μεγάλη  ανασφάλεια  και άλλες συμπεριφορές που δείχνουν ότι το παιδί δεν είναι ικανό να λειτουργεί ως ανεξάρτητο άτομο.

6.      Συμπεριφερόμαστε στο παιδί σαν επέκταση του εαυτού μας

Αν συνδέουμε την δική μας εικόνα με τη συμπεριφορά , τις σχολικές  επιδόσεις και το πόσους φίλους έχει το παιδί μας, το κάνουμε να πιστεύει πως οι άνθρωποι δεν το αγαπούν για αυτό που είναι. Αυτό κάνει τα παιδιά να  θέλουν μονίμως να ευχαριστούν τους άλλους και να βιώνουν έντονο άγχος.

7.      Επεμβαίνουμε  στις σχέσεις των παιδιών μας

Αν το παιδί έχει προβλήματα στο σχολείο ή στις συναναστροφές του κι εμείς αμέσως επεμβαίνουμε για να λύσουμε το πρόβλημα, το παιδί μας  μεγαλώνοντας δεν θα μάθει ποτέ να χειρίζεται τις δύσκολες πλευρές των ανθρώπινων σχέσεων.

8.      Είμαστε Υπερ-προσταστατευτικοί

Όταν προστατεύουμε το παιδί από κάθε πρόβλημα και συναίσθημα, του δημιουργούμε την αίσθηση ότι έχει το δικαίωμα να κάνει και να λέει ό,τι θέλει. Το παιδί  θα πιστέψει ότι τα πάντα στη ζωή είναι πολύ εύκολα και όταν κληθεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα θα νιώσει σύγχυση και θλίψη.